Pesëdhjetë vjet u luta atyre që arrinin të mbërrinin në fshatin tonë të bukur, Vmbell, të më sillnin një grusht dheu dhe gurë nga vatra ime, për të nuhatur grushtin e dheut! Të thyej gurin, ndoshta aty do të gjej zemrën e thyer të nënës, babait dhe vëllait tim.
Trajko Çakarovit iu kujtua kërkesa ime dhe më tha se ma kishte plotësuar dëshirën. Të nesërmen erdhi tek unë me një qese në dorë dhe më tha, ja trashëgimia dhe kujtimi yt nga vatra e Vmbellit. Fshati ynë nuk ekziston, aeroplanët e rrafshuan me tokë, nuk ka asnjë shtëpi, kanë mbetur vetëm muret e kishës së Shën Dhimitrit. Kisha ishte vjedhur plotësisht. Ai kishte një fytyrë të zbehtë dhe ishte i zhgënjyer, tha lamtumirë dhe u largua.
Vura dorën e djathtë dhe kapa gurin, e vura pranë zemrës për të ndjerë ngrohtësinë e zemrës sime dhe gëzimin që kam. Grushtin e dheut e vendosëm në një vazo të bukur dhe mbollëm një plep të vogël siç ishin ato tre plepat pranë Çakarovcit. Grushti i dheut dhe i gurit u bënë me kohë, themeli i një toke të lavdishme të shenjtë biblike, një vendlindje pjellore dhe krijimi i bekuar i Zotit, nëna e Maqedonisë së përjetshme. Amen!
Sokrat Lafazanovski