Педесет години ги молев оние кој успеваа да допрат до нашето убаво село, В’мбел, да ми донесат од родното огниште грутка земја и камен, грутката земја да ја мирисам! Каменот да го скршам, белки таму ќе го пронајдам распукнатото срце на мојата мајка, татко и брат.
Трајко Чакаров се сети на мојата молба и ми се јави дека желбата ми ја исполни. Другиот ден дојде кај мене со ќеса во рака и ми рече, еве ти го твоето наследство и спомен од родното огниште од В’мбел. Нашето село не постои, авионите го срамнија со земја, нема ни една куќа, само зидовите на црквата Св.Димитрија останаа. Црквата целосно е украдена. Беше блед на лицето и разочаран, се поздрави и отиде.
Јас ја ставив десната рака и го фатив каменот, го ставив до моето срце да ја почуствува топлината на моето срце и радоста што го имам. Грутката земја ја ставивме во преубав сад и насадивме една мала топола како што беа оние три тополи до Чакаровци. Грутката земја и каменот со време станаа, темел на славна света библиска земја плодна родилка и божја благословена творевина, мајка вечна Македонија. Амин!
Сократ Лафазановски